Witam!
Sprawa przedstawia się następująco:
Kilkunastoletni pacjent skarżył się, że podczas okazywania pozytywnych emocji (np. śmiania się) opadają mu powieki i szczęka.
Po kilku miesiącach, gdy coś go rozbawiło bądź zaskoczyło, całkowicie się przewracał, jednak niemal natychmiast wstawał. Po pewnym czasie czas od upadku do odzyskania władzy w mięśniach wydłużył się, a do wszystkiego doszły towarzyszące upadkowi drgawki.
Pacjent nie tracił przy tym przytomności, jednak komunikacja z nim była utrudniona (ze względu na fakt, że prawie wszystkie mięśnie z wyjątkiem języka w dużej mierze wiotczały). Zaobserwowano nerwowe zachowanie, a sam pacjent zgłaszał częste zmiany nastroju.
Pacjent stwierdził także, że upadki są etapowe (mięśnie nie "wyłączają się" od razu, tylko zaczynają słabnąć co do niemal całkowitej utraty władzy trwa kilka sekund) jeżeli zdąży naprężyć mięśnie bądź mocniej uszczypnąć się w okolicach klatki piersiowej, "czar pryska" i nie dochodzi do upadku.
Co więcej - stres bądź zdenerwowanie powodują rzadsze występowanie zjawiska.
Pobyt w szpitalu neurologicznym obejmował badanie krwi, kardiologiczne (EKG - jednak nie wysiłkowe, oraz echo serca), EEG (ze względu na symptomy oraz występującą w rodzinie padaczkę) oraz podstawowe neurologiczne. Wszystkie wyniki były w normie. Zaobserwowano jednak, że podczas snu pacjent wypowiada szeptem dużą ilość nieartykułowanych zwrotów.
Pacjent nie przyjmuje żadnych leków ani narkotyków, nie pije także alkoholu. Diagnoza, wydana na podstawie obserwacji psychologicznej mówi o nerwicy somatycznej. Pacjent nie zgodził się na dalszą diagnozę na oddziale psychiatrycznym czy też leczenie. Po pewnym czasie od opuszczenia murów szpitala wszystkie objawy ustąpiły...
...na kilka miesięcy. Pacjent znowu zaczął się przewracać, ponadto nasiliły się problemy ze snem - niemal co noc występował paraliż przysenny, któremu towarzyszyły nieprzyjemne doznania fizyczne. Pacjent skarżył się także, że nocami śnią mu się wyłącznie koszmary, a rano budzi się z bólem głowy. Mówił także podczas snu bądź budził się z krzykiem.
Pacjent przysypiał także w trakcie dnia - sen był niekontrolowany, często trwający kilka-kilkanaście minut, czasami pacjent zachowywał podczas niego częściową świadomość, a całości towarzyszyły drgawki. Po takim zjawisku występowały częściowe zaniki w pamięci. Pacjent ustabilizował się jednak emocjonalnie - minęły wahania nastroju, choć dalej jest lekko nerwowy (aczkolwiek nie objawia się to już w wybuchach agresji a np. w jąkaniu się).
Rozpoczął także leczenie psychiatryczne w kierunku zdiagnozowanej wcześniej nerwicy, jednak przerwał je po niewiele ponad miesiącu ze względu na niską skuteczność i efekty uboczne przyjmowanych leków, które wystąpiły lawinowo (Wellbutrin XR 150 - aczkolwiek mogło to być spowodowane tym, że pacjent po prostu przeczytał ulotkę i zaczął doszukiwać się objawów u siebie).
Przechodzimy do sedna sprawy - już w szpitalu neurologicznym nieletni wówczas pacjent w obawie przed rodzicami zataił, że pali papierosy. I to w momencie rozpoczęcia palenia zaczęły się także jego problemy. Nie był od nich wówczas uzależniony, więc kilkudniowy pobyt w szpitalu obył się bez incydentów, a i udało mu się przekonać lekarzy, że charakterystyczny swąd nikotyny z jego ubrań ma zupełnie inne podstawy niż mogłoby się wydawać. Dlatego też nie brano tego pod uwagę podczas wydawania diagnozy.
Nie przeprowadzał także indywidualnej analizy problemu, tak więc nie skojarzył faktów. Z czasem wciąż palący pacjent (0,5-1 paczki dziennie), niemniej jednak już silnie uzależniony sam przyznał, że wypalenie papierosa powoduje, iż przez pewien czas wszystko jest w porządku - może normalnie się śmiać (nie przewraca się przy tym), przestaje być nerwowy i nie przysypia. Ma także lepszy humor (nie rozwiązuje to tylko problemów ze snem...).
Z bardziej namacalnych objawów wyróżnić można wysypkę (zdiagnozowane najpierw jako półpasiec, a później - gdyż nie ustąpiło - jako zapalenie mieszków włosowych), która pojawiła się mniej więcej w w/w kilkumiesięcznej przerwie. Całemu przebiegowi "choroby" towarzyszyły także wahania wagi (nawet do 20 kg w ciągu pół roku), a na dużej części ciała wystąpiły podejrzanie głębokie i szerokie rozstępy.
Moje pytanie brzmi - czy wspomniane papierosy mogą być przyczyną wszystkiego co wymienione? Czy ich rzucenie doprowadzi do ustąpienia dręczących pacjenta od dwóch lat problemów? Czy warto jeszcze to diagnozować pod jakimś innym kątem?
Nie wiem czy warto o tym wspomnieć, ale pacjent ma bardzo emocjonalną i rozbudowaną psychikę. Do tego jest zapatrzonym w siebie samotnikiem, hipochondrykiem przesadnie dbającym o higienę. Już w dzieciństwie (kilka lat) zaobserwowano objawy zakrawające wręcz o schizofrenię (ustąpiło po 1 wizycie u psychologa - "wymyślony przyjaciel", który jednak nie do końca był "przyjacielem"), a w okresie nastoletnim powtarzającą się dwukrotnie rok w rok w okresie świątecznym depresję (nieleczona, uzasadniona okresem dorastania). Lekarze w w/w szpitalu neurologicznym zwracali uwagę na nieregularny, nocny tryb życia, którym uzasadniali problemy ze snem. Czy to może mieć jakiś związek z problemem?
Tak, to ja jestem tym pacjentem...
Macie jakieś sugestie od czego zacząć, do kogo się zgłosić, jakie badania wykonać? Męczy mnie już chodzenie po lekarzach z moim problemem, gdzie każdy odsyła mnie do następnego... Problem definitywnie mnie denerwuje, bo wywrócił moje życie do góry nogami.
Pozdrawiam
Edytuj Post