Witam!
Czasem myślę, że moje życie jest pogmatwane bardziej niż telenowela brazylijska...
Nikt chyba nigdy mnie na prawdę nie kochał... Rodzice traktowali jak gorsze dziecko, pierwsza miłostka - zaborczość, zazdrość, agresja, dziecko, kolejne miłostki - rozczarowanie, ból odrzucenia, brak przyjaciół...
Nikt nigdy mnie nie traktował jak dorosłego... Zawsze musiałam słuchać kogoś ode mnie mądrzejszego. Nie decydowałam o niczym ważnym, a jeśli już próbowałam, wynikały z tego awantury i kłótnie...
Poznałam kogoś, kto miał być całym moim światem, opoką. Chciałam, żeby wszystko się ułożyło... Ale ta osoba z czasem zaczęła mieć pretensje do mnie o wszystko co było w moim życiu zanim ją poznałam... Zaczęła oskarżać, wysuwać insynuacje, sprawiła, że moja pewność siebie spadła do zera. Teraz czuję się nikim, niczym, pomiotem... Wszystko robię źle, na każdym kroku mnie krytykuje, poucza, nawet o swoim dziecku nie mogę decydować. Wciąż mówi do mnie: "dziecko"... "Dziecko, ty chyba nie wiesz co robisz"... Próbowałam tłumaczyć, że nie może mnie obwiniać za coś co było kiedy go nie było, że nie może mnie próbować wychowywać bo to nie jest zadaniem partnera... Na próżno...
Moim całym towarzystwem jest on i dziecko. Nie mogę znaleźć pracy, nie mam znajomych. Całymi dniami siedzę w domu oglądając telewizję lub leżąc...
Mam myśli samobójcze, które kilka razy prawie "dopełniłam"... Gdy mam dość jego pretensji wybucham, jestem agresywna, biję...Ja tłumaczę to swoją bezsilnością, on - próbuje wmówić mi chorobę psychiczną...
Kiedyś taka nie byłam... Miałam problemy ale potrafiłam się uśmiechnąć, widzieć plusy... Uważałam się za inteligentną, fajną, mądrą dziewczynę...
Teraz... Nie wiem co to uśmiech.
Nie cieszy mnie nic. Nic mi się nie chce...
Nie mogę iść do psychologa (wg niego nie będę komuś opowiadać o naszym życiu i nie daj Boże jeszcze kierować się radami jakiejś obcej osoby)...
Proszę Was o pomoc, poradę...
Może faktycznie jestem chora psychicznie i mój światopogląd jest sprzeczny z tym prawidłowym...
Edytuj Post