Temat: strach

witam jestem studentką medycyny i od ok 0,5 roku boje się że umrę... wydaje się to śmieszne z perspektywy otoczenia ale zdarza się często jak jestem sama bądź jak np ostatnio w kościele czy na wycieczce w górach to czuje że coś ze mną jest nie tak zaczynam się stresować wydziela mi się adrenalina a to prowadzi do czysto fizjologicznych rzeczy ale ja w danych momentach kołatanie serca uważam za objaw nadchodzącego zawału, zaczyna brakować mi tchu boje się że się uduszę że nie zdąża mnie uratować... często gdy boli mnie głowa sądzę że mam guza mózgu , wmawiam sobie rożne choroby i wyobrażam sobie siebie jak leże na onkologi w szpitalu bądź jadę w cięzkim stanie w karetce... jadąc samochodem widzę jak samochód uderza w drzewo
żyje normalnie, uczę się mam przyjaciół rodzinie ale w danych chwilach.... panicznie się boje
zastanawiam się gdzie powinnam się z taką przypadłością zgłosić może przejdzie mi to słyszałam ze studenci medycyny tak mają...

Przedstawione objawy sugerują zaburzenia lękowe o charakterze zespołu lęku napadowego. Problem ten objawia się występowaniem epizodów silnego strachu, napady zwykle występują niespodziewanie, nie mają związku z realnym zagrożeniem, zdarzają się w miejscach, gdzie znajduje się dużo ludzi lub w otwartej przestrzeni. Chory bywa przekonany, że za chwilę straci życie lub oszaleje. Jeśli problem jest nasilony i utrudnia funkcjonowanie, można udać się do psychiatry - do tego nie potrzeba skierowania, a być może odpowiednio dobrane leki (przeciwlękowe czy też przeciwdepresyjne) zlikwidują dolegliwość. Warto też unormować tryb życia i przede wszystkim ograniczyć stres, który sprzyja napadom lęku.

Ja tez cierpie na cos podobnego-diagnoza;depresja z napadami paniki.zaczelo sie u mnie 10lat temi(mam teraz 44lata).poprostu zrobilo mi sie slabo w sklepie i od tej pory moje zycie to koszmar...mialam poprawe po lekach antydepresyjnych , ale to powraca!!!jest czasami dobrze nawet pol roku i znowu poprostu nie moge wyjsc z domu,a jezeli juz to serce mi wali braknie tchu a nogi i glowa robia sie ciezkie jak z olowiu.rano nie moge sie podniesc z lozka;brak apetytu;ospalosc i ogolny stan totalnego rozbicia;doszlo do tego ze nie otwieram nikomu drzwi bo kazda wizyta mnie wykancza.smutne bo maz i dzieci nie rozumieja tego i na sile mnie do czegos przekonuja-pewnie mysla ze jestem leniwa a to nie tak ja poprostu nie daje rady!!!obecnie nie wyszlam 5 tygodni z domu nie moge nawet dojsc do lekarza;czuje ze jestem w jakies czarnej dziurze nie chce mi sie dalej tak zyc prosze pomozcie

Witam
W przypadku problemu, jaki Pani opisuje warto pomyśleć o ponownym odwiedzeniu psychiatry. Dolegliwości, z jakimi się Pani męczy układają się w obraz depresji. Jeśli przyjmuje Pani leki, Być może konieczna jest zmiana leku, zastosowania innej dawki lub dołączenie innego leku, o czym może zdecydować jedynie specjalista i warto takiego poszukać. Serdecznie pozdrawiam