Temat: Socjopatia

Od pewnego czasu interesuje mnie 'choroba' zwana socjopatią. No właśnie. Po pierwsze zastanawiam się czy jest to naprawdę choroba jakieś zaburzenie, czy po prostu styl życia ludzi, który polega an wykorzystywaniu innych? Czym różni się socjopata od osoby, która po prostu jest egoistą i nie liczy się z innymi? Czy przy socjopatii diagnozuje się jakieś zmiany w osrodkach mózgowych itp. czy po prostu ocenia się na podstawie czyjegoś sposobu bycia? No bo w jaki sposób stwierdzić, czy ktoś rzeczywiście nie ma żadnych uczuć czy po prostu jest oschły i oziębły i to ukrywa lub jest ostrożny? Wiele osób twierdzi, że socjopatia to jedna z chorób, które w zasadzie nie powinny istnieć i tu właśnie moje pytanie, czy jest to choroba czy naprawde jest to jakiś wymysł? Bardzo proszę o odpowiedzi, po prostu bardzo mnie to ciekawi a nie mogę nigdzie znaleźć odpowiedzi na takie pytania.

Socjopatia nie jest dokładniej rzecz ujmując chorobą w ścisłym tego słowa znaczeniu. To zaburzenie osobowości - tak zwana osobowość antyspołeczna, inaczej antysocjalna lub dyssocjalna, dawniej zwana psychopatią. Przejawia się, tak jak Pan(i) wspomniał(a) egoizmem, wykorzystywaniem innych, a także brakiem poczucia wstydu, winy, nieumiejętnością odraczania satysfakcji, często bezosobowym stosunkiem do seksu, upośledzeniem związków uczuciowych z innymi, brakiem wglądu, lęku, częstym okłamywaniem, również skłonnością do łamania prawa.
Socjopatia budzi wiele kontrowersji, jednak nie można stwierdzić, że jest wymysłem, wymówką lub próbą tłumaczenia osób o egoistycznych skłonnościach czyniącym swojemu otoczeniu krzywdę. Na pewno nie można stawiać tego rozpoznania jedynie w oparciu o zachowania antyspołeczne, należy mieć całościowy obraz pacjenta i jego życia, które upoważniają do takiego nazwania problemu. Rozpoznanie zaburzeń osobowości, w tym osobowości antysocjalnej musi być zawsze bardzo ostrożne. Trzeba mieć na uwadze, że cechy zaburzenia muszą być wyraźne, być długotrwałe i zwykle pojawiają się w okresie późnego dzieciństwa lub w wieku młodzieńczym i trwają stale. Nie da się zdiagnozować określonych zmian w mózgu, uwidocznić w badaniu obrazowym socjopatii, potwierdzić jej istnienia w sposób pewny i obiektywny.

Dziękuję za odpowiedź.
Mam jeszcze pytanie. Socjopata w codziennym życiu ma normalne (tzn. na pozór normalne) kontakty z ludźmi? Nie jest to jakaś jednostka odizolowana od społeczeństwa? I czy każdy socjopata musi mieć problemy z prawem tzn. kradzieże, bójki, zabijanie, czy raczej nie jest to objaw konieczny?
Czym mogą być spowodowane takie cechy socjopatyczne u ludzi jak właśnie brak uczuć, wyrzutów sumienia i poczucia winy w wykorzystywaniu innych? One się pojawiają niezależnie od sytuacji człowieka, czy raczej są spowodowane jakimiś przeżyciami?
Czy to zaburzenie w jakiś sposób się leczy (tzn. wiem, że nie ma żadnych leków na to), chodzi mi o to, czy jak ktoś już jest taki, może z tego wyjść czy już mu to zostanie do końca życia?

Mąż po 30 latach małżeństwa ma postwioną diagnozę zaburzenia socjopatyczne. Jak namówić go na leczenie?

Jeśli ktoś urodził się z trwałym zaburzeniem psychopatycznym, na dzień dzisiejszy rokowanie jest żadne; taki już zostanie. Istnieje powiedzenie, że jeżeli ktoś wyleczył psychopatę, to nie był to psychopata. Nie ma dotychczas żadnych rezultatów w leczeniu psychopatów. W przypadku czystej psychopatii, osobowość jest trwale niezmienna, trwała i nigdy się nie zmienia w przeciwieństwie do ludzi normalnych. W przypadku encefalopatii, np. guz rokowanie jest dobre. Psychopaci mają pełną świadomość swych czynów, dlatego mogą odpowiadać przed sądem. Jednak żadna forma resocjalizacji na dzień dzisiejszy NIE JEST skuteczna. W większości przypadków tego typu zaburzenia są spowodowane przez traumatyczne przeżycia z dzieciństwa. Osoby takie zazwyczaj wywodzą się z rozbitych rodzin, stosowani wobec nich przemoc psychiczną i fizyczną, były zaniedbywane lub odrzucone w dzieciństwie.