Temat: Skręcenie kostki - Opinia rentgenu

Słuchaj polecam nie lekceważyć skręcenia. Nie jestem fizjoterapeutą. Ale terapeuci z Fizjokliniki w Warszawie, przedstawili mi wszystko i wytłumaczyli dlaczego teraz, czyli po 3ch latach po skręceniu odczuwam ogromne ból. Byłam źle pokierowana. Właściwie łożyli mi nogę w gips a ja jako laik nie miałm pojęcia, że jest to tragedia dla stawu. I tak naprawdę już teraz powinieneś się rehabilitować. Tu masz stronę do nich. FIZJOKLINIKA - KLINIKA REHABILITACJI WARSZAWA - ORTOPEDIA - FIZJOTERAPIA naprawdę polecam. Sami kompetentni ludzie.

A tu proszę artykuł, który otworzył mi oczy na problem skręcenia. Powodzenia
Skręcenie stawu skokowego

Skręcenie stawu skokowego (skręcenie kostki) jest najczęściej występującym urazem układu kostno-szkieletowego. Prawie każdy człowiek, co najmniej raz w życiu doświadczył tego nieprzyjemnego zdarzenia. Leczenie najczęściej polega na unieruchomieniu stawu na 3-6 tygodni. Niestety takie postępowanie nie zawsze jest skuteczne.
Podczas urazu może dojść do uszkodzenia wielu struktur. Rozległość zmian powinna determinować sposób leczenia. W celu podjęcia odpowiednich działań stosuje się trójstopniową skalę skręcenia. W zależności od objawów zaleca się stosowanie danego schematu.
W fazie ostrej (bezpośrednio po urazie) najistotniejszym jest zastosowanie reguły RICE. Rozwinięciem skrótu z języka angielskiego jest – Rest (odciążenie kończyny), Ice (chłodzenie), Compression (kompresja obrzęku), Elevation (uniesienie kończyny). Stosuje się ją przez odpowiedni czas, zależny od stopnia urazu (do ustąpienia fazy zapalnej). W tym okresie należy skupić swoje działania na zmniejszeniu obrzęku i bólu.

Po ustąpieniu stanu zapalnego (po 4-5 dniach) należy jeszcze raz określić przy zastosowaniu odpowiednich testów, czy uszkodzone zostały więzadła i czy urazowi towarzyszą ostre powikłania. W jego trakcie najczęściej dochodzi do uszkodzenia więzadła strzałkowo-skokowego przedniego, które jest częścią torebki stawowej stawu skokowego górnego. Stopień uszkodzenia (naciągnięcie, zerwanie, zerwanie z rozerwaniem torebki i krwawieniem dostawowym) ponownie określa nam czas powrotu do pełnej sprawności.
Czasem uszkodzeniu może również ulec więzadło strzałkowo-piętowe, co ma nie tylko wpływ na staw skokowy-górny, ale i na staw skokowy-dolny (ruchy boczne pięty). Często ten fakt jest przeoczony, a nieodpowiednie leczenie doprowadza do jego niestabilności.
Wszystkie inne dodatkowe urazy i „podrażnienia” traktowane są jako powikłania skręcenia kostki. Mogą do nich należeć:
- złamania awulsyjne (w okolicy przyczepu więzadeł);
- złamania chrzęstno kostne (w wyniku kompresji powierzchni stawowych, wewnątrz stawu);
- zapalenia pochewek ścięgnistych mięśni (głównie mięśnie strzałkowe);
- konflikt (cieśń) przednio-boczny (wynik przerostu gojącej się tkanki);
- zrosty torebkowe (nieprawidłowe gojenie się więzadeł);
- niestabilność stawów stopy (wygojenie się więzadeł w pozycji wydłużonej);
- zespół zatoki stępu (podrażnienie więzadeł międzykostnych i troczków);
- zerwanie, lub rozciągnięcie troczków mięśni strzałkowych (prowadzący to trzaskającej kostki – podwichnięcie ścięgien mięśni strzałkowych);
- achillodynia (formy zapaleń ścięgna Achillesa wynikające z nieprawidłowej funkcji stopy w konsekwencji skręcenia kostki);
- naciągnięcie więzadeł stawów stępu (znajdujących się nieco dalej w kierunku palców);
- wolne ciała (fragmenty chrzęstne, lub kostne w jamie stawowej, które pojawiły się w wyniku urazu);
- neuralgia nerwu strzałkowego (podrażnienie nerwu przez rozciągnięcie);
- uszkodzenie więzozrostu strzałkowo-piszczelowego.
Lista powikłań jest długa. Dlatego niezwykle ważne jest odpowiednie rozpoznanie i postępowanie. Praktyka kliniczna pokazuje, że kostka skręcona bez powikłań „leczy się sama”. Czyli jeśli nam się udało i jest to niewielki uraz to powinno być dobrze. Ale co jeśli tak nie jest? Taki pacjent wraca do lekarza, rehabilitanta regularnie z coraz to nowymi objawami. Często w takim przypadku specjaliści rozkładają ręce. W przedstawionych okolicznościach należy jeszcze raz przeprowadzić szczegółowe badanie kliniczne w celu ustalenia powikłania.
Podczas leczenia skręcenia kostki należy pamiętać o kilku elementach.
Przede wszystkim należy wykluczyć złamania. Wskazania do badania RTG opisuje nam protokół Ottawa Ankle Rules. Według niej, jeśli bezpośrednio po urazie odnajdziemy tkliwość dotykową w pewnych rejonach, należy pacjenta skierować na badanie radiologiczne.
W zależności od stopnia uszkodzenia więzadeł należy pamiętać o czasie odciążenia kończyny (kule), oraz o czasie stabilizacji zewnętrznej. Nieprzestrzeganie tych reguł może doprowadzić do gojenia więzadeł w pozycji wydłużenia i w konsekwencji do ich niewydolności (niestabilność stawów, nawykowe zwichnięcia). Dodatkowo stabilizator pełni funkcję stymulatora aktywności mięśni strzałkowych, które mogą częściowo zabezpieczyć staw przed kolejnym urazem. W szczególności podczas pierwszego roku po urazie pacjent jest narażony na powtórne zwichnięcia. Doprowadzenie do nawykowego zwichnięcia kostki, do jej niestabilności jest wskazaniem do zabiegu operacyjnego rekonstrukcji więzadeł.
Trening stabilizacyjny i sprzężenie wyprzedzające są elementami rehabilitacji po urazach stawu skokowego. Są one istotne, gdyż „ćwiczą” sprawność układu nerwowego, receptorów uszkodzonych tkanek i przygotowują mięśnie na wczesne reagowanie w przypadku niestabilnego podłoża. Takie ćwiczenia aktualnie są standardem profilaktyki urazów stawu skokowego u sportowców. Mają one również znaczenie przy zapobieganiu nawrotom i powikłaniom skręcenia kostki.
Przy zachowaniu pewnej ostrożności przy powrocie do pełnej aktywności sportowej i w/w reguł mamy większą pewność osiągnięcia celu. Chcąc jednak posiąść odpowiedni stopień sprawności, jak i uniknąć powikłań, lepiej skonsultować się ze specjalistami fizjoterapii. Jeśli pojawią się nawroty i zdarzenia niepożądane, leczenie nie jest już takie proste i często wymaga interwencji chirurgicznej.