Temat: Przekorna postawa u siedmiolatki

Moja siedmioletnia córka zaczęła ostatnio wykazywać postawę "na przekór". Mała nie wykonuje poleceń, lub celowo opóźnia ich wykonanie. Ignoruje uwagi w stylu: mów ciszej, pisz staranniej, ubieraj się szybciej itd. Sprzeciw dotyczy nie tylko obowiązków ale i przyjemności ("Nie będę jeść wafelka! Wolę galaretkę."). Nawet kiedy słyszy szczerą pochwałę, przerywa ją lub zaczyna celowo wykonywać źle.
Rozumiem, że bunt jest normalnym elementem rozwoju. Niestety aktualna sytuacja bardzo utrudnia normalne codzienne życie. Skarżą się także nauczyciele. Problem zauważyły nawet panie od dodatkowego kółka, na które córka chodzi chętnie i z własnej woli. Nie rozumiem, z jakiego powodu zjawisko nasiliło się do tego stopnia. Córka nie jest wychowywana według rygorystycznych zasad, którym musiałaby się sprzeciwiać. W rodzinie liczymy się z jej zdaniem, pozwalamy podejmować część decyzji, dotyczących jej samej. W zasadzie nie ma się przeciw czemu buntować. Chyba jedynie przeciw niesprawiedliwemu układowi dziecko - dorosły.
Zakazy i nakazy nie skutkują. Pochwały przynoszą odwrotny efekt... Co robić?
Bardzo proszę o porady.

*Błąd w tekście.
Słysząc szczerą pochwałę, córka przerywa wykonywaną czynność lub zaczyna celowo wykonywać ją źle.

Może po prostu zapytaj o to córki..? Powiedz, że jest ci przykro z powodu jej zachowania, że starasz się być dla niej dobra i traktować ją sprawiedliwie, ale że z jej strony oczekujesz tego samego a tego nie widzisz, wręcz przeciwnie. Uważasz, że córka zachowuje się względem ciebie nieprzyjemnie i niesprawiedliwie. Zapytaj ją, dlaczego tak postępuje, czy według niej np. nie jesteś fair w stosunku do niej, czy czymś jej podpadłaś, czy chciałaby, abyś coś zmieniła w swoim postępowaniu względem niej. Jeśli się okaże, że wszystko jest ok, niczym jej nie podpadłaś, to może problem leży w zbytnim rozpuszczeniu córki, że np. uważa się za lepszą i ważniejszą i traktuje wszystkich z góry, że chciałaby od nich więcej i żeby nikt nic od niej nie wymagał (bo jakim prawem ktoś "niższy rangą" mówi jej w ogóle co ma robić?). Porozmawiaj z nią, możecie (potem! najpierw rozmowa w cztery oczy) pójść razem do psychologa rodzinnego. Niestety więcej nie pomogę, może jeszcze ktoś coś poradzi - ale najprościej to po prostu porozmawiaj z córką (ale spokojnie, bez obwiniania itp.).

Może córka jest czymś sfrustrowana, coś ją bardzo niepokoi, denerwuje od pewnego czasu (w sytuacji rodzinnej, w sytuacji w szkole - kłopot w kontaktach z rówieśnikami..?). Porozmawiaj z nią

wiem, że to nie będzie łatwe ale może warto spróbować namówić córkę na wizytę u psychologa, być może z czymś sobie nie radzi a przed nim się otworzy, tak było z moim synem i Pani Marta Śleboda bardzo nam pomogła, ostatecznie zarówno synowi jak i mnie