Temat: Problemy emocjonalne w związku z sytuacją, w jakiej dorastałam

Mam 20 lat. Mój ojciec porzucił mnie i matkę, gdy byłam dzieckiem. Nigdy go nie znałam. W dzieciństwie mnie to nie obchodziło, ale od czasu gdy zaczęłam dorastać, zauważyłam, że mam obsesję na tym punkcie. nie mogę pogodzić się z faktem, że mnie porzucił. We wszystkim, co mnie otacza, w telewizji, muzyce, sztuce, literaturze szukam motywów miłości ojca do dziecka. Fantazjuję o tym i piszę, czuję wściekłość, że mnie tego pozbawiono. Szukam substytutu ojca. Od kiedy pamiętam, wszyscy mężczyźni, w których się zakochiwałam byli starsi ode mnie co najmniej o 20 lat - ostatnio był to mój nauczyciel historii - choć tu miał też znaczenie fakt, że historia pasjonuje mnie sama w sobie i zaczynam studia na tym kierunku. Czy ja popadam w jakiś obłęd?

Witaj. Nie popadasz w obłęd. Po prostu brakowało Ci ojcowskiej miłości i teraz odczuwasz tego skutki. Myślę, że musisz się jakoś powoli z tym pogodzić. Szukać oparcia w innych ludziach. Wiązanie się ze starszymi mężczyznami niekoniecznie jest dobrym pomysłem. Jeśli po prostu kochasz kogoś innego - ok. Ale wiązanie się z kimś starszym by traktować go trochę jak partnera a trochę jak ojca, będzie krzywdzące wobec tej osoby. No bo czego będziesz od tej osoby oczekiwała? Bycia mężczyzną Twojego życia, czy ojcem? Dobrze byłoby, gdyby po prostu bliska Ci osoba była troskliwa i opiekuńcza. Ale nie zastąpi Ci ojca, pamiętaj o tym. Z Tobą moim zdaniem wszystko w porządku. Każdy szuka w innych cech, które najbardziej lubi bądź których najbardziej potrzebuje. Ale poszukaj jeszcze tego oparcia i ciepła w bliskich, których już masz.