Temat: PROBLEM kupy u 5-latka?

Dzień dobry. Problem dotyczy mojego prawie 5 letniego siostrzeńca.
Gdy zaczęła się jego przygoda z porzucaniem pieluchy i siadaniem na nocnik z siusianiem nie miał żadnych problemów. Fakt na początku popuścił kilka razy w majtki, ale załapał że trzeba robić na nocnik. Jednak jak chodzi o kupę to szukał zaciszne miejsca i wypróżniał się w majtki. Trwało to sporo czasu, bo kilka dobrych miesięcy. Tłumaczyliśmy mu na różne sposoby że tak nie wolno, że nie powinien, że jak zrobi na nocnik nie będzie go dupcia szczypać. Niestety na marne. Najgorsze było to że kupa w ogóle mu nie przeszkadzała, potrafił z nią chodzić do momentu aż ktoś sam zauważył lub poczuł, a czasem trwało to nawet godzinkę. Co gorsza czasem potrafił przyjść i z uśmiechem powiedzieć "Mam kupę!". Tłumaczenia nic się nie zdały. Jako 5 latek idzie w tym roku do szkoły, łączy się to z kolejnym stresem, puki co to naszym. Wszyscy wiedzą jak dzieci potrafią szydzić, wyśmiewać. Tłumaczymy mu że tak jest i że lepiej jakby zrozumiał teraz że trzeba chodzić na kibelek lub na nocnik. Przesiadywaliśmy z nim, kilka razy udało się go zatrzymać do momentu wypróżnienia za co dostał symboliczną nagrodę, mała figurkę bądź auto. Niekiedy nerwy puszczały i fakt troszkę krzyku było, ale bez przesady. Później nagle sytuacja się odmieniła. Możliwe że zaczął się bać sytuacji wyśmiania przez dzieci i zaczął nagannie wstrzymywać. Gdy tylko poczuje że go wypiera kupa, zaczyna walkę sam ze sobą, potrafi spleść nogi do okoła (skrzyżować) i cały czerwony trzyma, napręża tak pośladki, że gdy się go ruszy potrafi się wywalić. Sadzany jednak na nocnik płacze i nie daje za wygraną, wręcz kombinuje, żeby się wymknąć i wstrzymać. W momencie ataku, jest zły, nie może sobie poradzić i mści się / znęca na mniejszej 2 letniej kuzynce,bądź innej osobie w pobliżu.
Chcielibyśmy tą walkę przerwać, żeby mu ulżyć, ale naprawdę nie mamy pomysłu. Proszę o pomoc

Pewnie się Państwo dziwicie dlaczego piszę o siostrzeńcu a nie o swoim dziecku, więc sprostuję sprawę. Siostra miała niecałe 4 lata temu udar mózgu. Była w poważnym stanie. W szpitalu spędziła kilka miesięcy. Zanim ją lekarze postawili na nogi, "troszkę czasu" upłynęło. Przez ten czas mały był ze mną i mamą, czyli babcią, dziadkiem, bratem i ojcem. Siostra do dnia dzisiejszego jeździ na rehabilitację ponieważ jest osobą niepełnosprawną. Ma niedowład lewej ręki. W większości czynnościach codziennych jej pomagamy. Kontakt małego (który ma problem z kupą) z mamą na początku po powrocie ze szpitala był zupełnie inny. Ten czas troszkę wniósł zmian w ich życiu. Mały potrzebował czasu aby na nowo zapoznać się z mamą i zaakceptować ją. Początkowo stronił od niej. Teraz już jest inaczej, wie że mama to mama. Osoby po udarze, potrzebują dużo uwagi, wsparcia i zainteresowania własną osobą. Mały również tego potrzebuje. Być może ich przejścia przez poważną chorobę w jakiś sposób mają powiązanie.
Prosiłabym o jaką kolwiek pomoc. Namawiam siostrę na wizytę u psychologa, ale może któryś z nich przeczyta moją prośbę o pomoc i podpowie w jaki sposób można pomóc.
Z góry bardzo dziękuję
Justyna