Witam, chciałbym zasięgnąć jakiejś opinii z zewnątrz na temat zdrowia psychicznego mojego przyjaciela. Obecnie ma on 23 lata, to co u niego zauważyłem bez większego przywiązywania uwagi to: często nawet nieświadomie podnosi głos zwyczajnie podczas rozmowy, po prostu tak jakby wszyscy go musieli dobrze słyszeć. Ciężko się z nim rozmawia, ponieważ trzeba większość czasu być dobrym słuchaczem, po prostu jak zacznie mówić to ciężko mu kogoś dopuścić do głosu, a i jak skończy to często "musi" coś dodać. Ma obsesje na punkcie zbierania informacji "z miasta", typowych plotek, oraz na punkcie rodziny, szczególnie jeżeli chodzi o jego ojca(choć tu więcej chodzi o kontrolowanie innych). Żyje tym. Nagłe napady szału, nieraz nie trzeba wiele. Kiedy wpada w taki szał pieni się, robi czerwony, wydziera głośno, np. w czasie kłótni wiele razy wraca dopowiedzieć "coś". Ma zbyt duże mniemanie o sobie, często się przechwala prawdopodobnie dowartościowując się w ten sposób, ale bardziej chodzi o budzenie podziwu. On chce być duży, ćwiczy na siłowni w czym nie ma niczego złego, ale ma obsesje również na tym punkcie - często napina bicepsy, ogląda swoje ramiona, przegląda w lustrze - od razu zaznaczam, że nie brał żadnych sterydów. Jednocześnie paradoksalnie boi się zwierząt, np. psów, twierdzi, że bardziej od ludzi. Z drugiej strony jest bardzo, bardzo pewny siebie, coś jakby zupełne przeciwieństwo fobii społecznej jeżeli chodzi o nawiązywanie kontaktów, "zagadywanie" do dziewczyn(na tym punkcie też ma obsesje) dawniej wspominał otwarcie o fantazjach typu mieć niewolnicę w piwnicy, itp., ale gdy zobaczył jak to jest odbierane zaprzestał o tym mówić. Chcę być typem maczo, ciągle zdobywać, ciągle mówi o seksie, zbyt często. Ubiera się w bardzo obcisłe ubrania, niedawno przefarbował włosy, gdy idzie ulicą czasami od razu widać sztucznie przyjętą postawę, jakby chciał(chcę) wzbudzać respekt swoją sylwetką. Ciągle pyta czy widać, że ćwiczy...
Boi się natomiast przykładowo przejść prywatną ciemną uliczkę ok. 10m, którą bardzo dobrze zna.
2-3 lata temu miewał myśli samobójcze, chciał skoczyć z okna, bo twierdził, że już nie daje rady. Na szczęście chyba nie miał na tyle odwagi. To co mówi czasami mnie przeraża.
Od ok. 12 lat jego ojciec jakby przestał go kochać, faworyzował i dalej to robi tylko córki. Za ojcem poszła cała rodzina, odwrócili się od niego. Sytuacje jakie miały wpływ z pewnością na jego zachowanie to:
- bardzo surowa dyscyplina w domu, wysoka presja na wyniki w nauce, utrzymywanie czystości ciała i otoczenia, oczywiście z pewnością mogę stwierdzić, że to wszystko z nadmiarem
- przemoc psychiczna i fizyczna ze strony ojca, np. zakaz wychodzenia z pokoju, nawet wyglądania z okna, jedzenie udzielane co do plasterka, kromki, nie wolno było mu między posiłkami niczego zjeść, ani jednego okruszka wysypać. W końcu ojciec zabronił matce dawać mu jedzenia, a matka słuchała męża, bo wszyscy musieli być mu tam podporządkowani, żadnych, żadnych sprzeciwów. Wylewał zupę do muszli, ziemniaki do kosza, ale, że jemu nie da jeść.
Fizycznie często go dusił, bił, miał rozległe siniaki, które później w szkole tłumaczył wywróceniem się itp. wymówkami. Ogólnie rzecz biorąc bardzo często był bity.
- Odkąd zaczął dorastać(gimnazjum) ojciec kazał mu się wyprowadzić, bo jest pasożytem, mówił otwarcie, że (on) nie jest jego synem i nigdy nie będzie go inaczej traktował.
Od 16-17 roku życia osoba o, której pisze zaczęła się bronić przed przemocą ze strony ojca(próba sił dorastającego syna z ojcem), czemu wcale się nie dziwię tym bardziej, że ojciec zaczął na siłę wzywać policję o takie błahe sprawy jak np. nieumyty talerz bądź dlatego, że ogląda telewizję, a mu nie wolno, bo to jego(ojca TV, jego wszystko). On ma z tego powodu już ponad 20 tzw. niebieskich kart, z pewnością znaczna część była już wywoływana przez niego, zwyczajnie wydaje mi się, że odbijał się na nim, pyskował, w końcu dochodziło do przepychanek, słownych wulgaryzmów. On nie na widzi swojego ojca, obawiam się, że w nerwach może mu coś zrobić poważnego, bo ciężko mu się jest opanować. Ojciec wypiera się syna i nawzajem. Są niemal identyczni z charakteru, a i wyglądem zewnętrznym nawet, (on) denerwuje się gdy ktoś mówi "... twój ojciec...", bo, że to nie jego ojciec i co ciekawe, że w ogóle jest do niego nie podobny w żadnych aspektach.
Jak wytłumaczyć tej osobie, że powinna skorzystać z konsultacji psychiatry? Standardowe, że to nie wstyd, że tylko sprawdzić się jak każde inne badanie, że wszyscy w okół zauważają znacznie pogarszający się jego psychiczny stan - szczególnie w ostatnich 2 latach bardzo szybko zaburzenia nabrały progresu. Często denerwuje się, wybucha, gdy osoby, które chcą mu tak naprawdę pomóc przykładowo doradzając(naprawdę dobrze). Nie dopuszcza do siebie myśli, że coś może być nie tak.
Czy można stwierdzić po tym co napisałem wyżej jakie to mogą być zaburzenia psychiczne i w jakim kierunku to może ewoluować jeżeli jest taka możliwość?
Edytuj Post