Odpowiedz na ten temat

A jak wcześniej został zdiagnozowany syn - przed przepisaniem tych leków? Jaki odniosły efekt?
Wynik EEG jest normalny, u dzieci zwykle występują rozsiane fale theta w aktywności mózgu, szczególnie w rejonach skroniowych i czołowych. Jednak z badania EEG zwykle trudno jest cokolwiek wywnioskować, szczególnie jeśli chodzi o jakieś zaburzenia psychiczne.
Generalnie dyssocjalne zaburzenie osobowości można oficjalnie stwierdzić dopiero u osoby, która skończyła 18 lat. Stąd w dokumentach jest mowa "jedynie" o zaburzeniach zachowania, tak jest w przypadku małoletnich. Wiem, że to mało pocieszające, ale z tego co Pani napisała można wyciągnąć takie wnioski - czyli o osobowości socjopatycznej - jednak mowa tu o trzynastoletnim dziecku, którego osobowość jeszcze się rozwija, a więc nic nie jest z góry przesądzone... Należy pamiętać, że psychopatia jest przypadłością teorytyczną, nie można jednoznacznie stwierdzić na podstawie kilku cech, czy ktoś jest psychopatą. Nie wiadomo czy egoistyczne zachowania i chłód emocjonalny są po prostu cechami charakteru, które przecież można ukierunkować. Takie osoby mogą się okazać niezawodne w zawodach, w których trzeba być odpornym na stres i emocje. Może to nietaktowna uwaga, ale myślę, że nie można wszystkich wrzucać do jednego wora, że "psychopatia" to tylko określenie. Jeśli przyjmie się, że to tylko i wyłącznie sprawa genów... Można się z tym tak po prostu pogodzić?
Nie wiem wiele o sytuacji w której Pani się znajduje, więc nie chcę dawać nic nieznaczących rad... Ale wiele zależy od Pani, szczególnie od nastawienia do syna. Myślę, że powinna go Pani lepiej poznać, jego myśli, jego przekonania, jakieś zainteresowania, może syn żywi jakiś gniew czy głęboką urazę do kogoś przez jakieś zdarzenie/a i przekłada to na swoje otoczenie? - pokazać mu zainteresowanie tym, jaka osoba kryje się tam w środku. Nie mówić rzeczy w stylu "czemu nie możesz być taki jak inne dzieci?". Każde dziecko jest inne.
W celu wykrycia jakichś konkretnych zaburzeń psychicznych/emocjonalnych z medycznego punktu widzenia stosuje się funkcjonalny rezonans magnetyczny, ale nie wiem jak są dostępne takie badania i czy warto sobie zadawać trud.. EEG na pewno nic tu nie zdziała.
Pozdrawiam i życzę cierpliwości i wytrwałości.

zaburzenia zachowania czy psychopatia?

Witam serdecznie,
jestem mamą 13-letniego chłopca, którego problem tytułowy tego wątku dotyczy. Bardzo proszę o radę.
Syn jest leczony psychiatrycznie od ponad 3 lat (wcześniej konsultacje psychologiczno pedagogiczne) i bierze leki Risperidon 2x1, Hydroksyzyna 3x2 oraz Depakine 2x1, raz był hospitalizowany na Oddziale Psychiatrycznym Dziecięcym w Gdańsku. Oficjalnie ma zdiagnozowane Zaburzenia Zachowania i Emocji, i tak jest zapisane w karcie w PZP oraz na karcie informacyjnej leczenia szpitalnego na którym jest zaznaczone iż konieczna jest stała opieka osoby dorosłej. Jednak nie oficjalnie lekarz prowadzący, psycholog w PPP oraz lekarz ze szpitala mówi o zaburzeniu osobowości-osobowości dyssocjalnej. Robione EEG w szpitalu wykazało: "Badanie wykonano w czuwaniu. Zapis zróżnicowany przestrzennie w większości asynchroniczny. Czynność podstawowa wyrażona pod postacią pojedynczych grup fal alfa 10Hz o ampl do 30uV. RZ zaznaczone. W okolicach przednich i środkowych dominuje czynność beta niskonapięciowa. Na tym tle w okolicach czołowo-przednio i środkowoskroniowych obustronnie rejestrują się bardzo liczne niekiedy występujące w monomorficznych grupach fale wolne theta o ampl do 60uV. FS i HW nie aktywuje zapisu. Wniosek: Zapis czuwania w okolicach czołowo-przednio i środkowoskroniowych pod postacią grup i serii fal wolnych theta". Czy wynik EEG ma tutaj jakieś znaczenie? I dlaczego w dokumentach jest zaburzenie zachowania a nie zaburzenie osobowości, kiedy to można zmienić i jakie to ma znaczenie dla nas?
Problemy z synem są ogromne właściwie od same początku i nic nie skutkuje, żadne znane metody wychowawcze, żadne terapie (rodzinne, psychologiczne, psychogimnastyczne, socjoterapie, terapie zajęciowe indywidualne i w grupie), żadne kary ani nagrody, a tym bardziej ich perspektywa nie odnosi zamierzonego skutku. Syn manipuluje otoczeniem bez żadnego skrupułu: na jednej z ostatnich ucieczek, po złapaniu przez policję, sprzedał na komendzie bajkę łkając ogromnie o problemie alkoholowym w domu oraz znęcaniu się moim i moich kolejnych konkubentów nad nim-szczegółów państwu oszczędzę, manipuluje w podobny sposób zwłaszcza nowo poznanymi dorosłymi (np.; nauczyciele w nowej szkole), a sąsiadki i dalsi znajomi go kochają, bo kłania się im nisko i pomaga nosić zakupy, otwiera drzwi, pogawędzi... Dziecko nie ma żadnych wyrzutów sumienia, winni są zawsze inni (pobita dziewczynka w szkole sama się zaczynała, on ją tylko popchnął, a to, że upadła i miała wstrząs mózgu, to nie jego wina; podpalił śmietnik, bo kolega chciał, albo tak sobie; ukradł pieniądze bo ja i tak by mu ich nie dała, a chciał sobie kupić karty; zjadł wszystkie ozdoby do tortu, bo miał ochotę; nie poszedł na lekcje bo pana nie lubi i miał ochotę się przejść; mając 6 lat uciekł z domu bo chciał pojeździć autobusami-taka myśl wpadła mu do głowy; trzykrotnie oddał kał do basenu, bo nie chciało mu się iść do łazienki-winę zrzucił na kolegę pomimo pokazania mu filmu z kamery; nasz pies kuleje bo go wkurza i akurat wlazł mu pod nogę). Cały żywot syna opiewa na jego chceniu lub niechceniu i zrobi wszystko by osiągnąć swój cel tu i teraz. Syn jest już po 6 sprawach o demoralizację, pierwsza w wieku 7 lat: ucieczki, kradzieże, pobicia, podpalenia i wagary. Chłopiec ma dwie młodsze o połowę jego wieku siostry, z którymi zabawy zawsze kończą się ich płaczem a czasem nawet kontuzjami.
Być może problem mógłby się wydawać błahy jednakże taki nie jest, ponieważ to nie jest problem czysto wychowawczy, to siedzi u niego w głowie. On tak postrzega świat, a zapytany odpowie iż nic takiego złego nie robi, jego zachowanie jest przeciętne i wręcz dobre.
W tej chwili syn ma zajęcia indywidualne w szkole (I kl w gimnazjum) ze względu na zachowanie. Nie ma żadnych problemów z nauką, poza permanentnym lenistwem, nie uczy się w ogóle (bo mu się nie chce), a wiedza kończy się na tym co wyniesie z lekcji, co przy jego ponadprzeciętnej inteligencji nie jest czymś trudnym, więc oceny są na poziomie 3 i 4. Chłopiec zna doskonale zasady panujące w szkole, w domu, w społeczeństwie w ogóle czy na ulicy (zasady ruchu drogowego), ale nie przestrzega ich: to kierowca powinien uważać jak jeździ, albo pieszy na chodniku powinien przewidzieć iż zza rogu wyjedzie mój syn na rowerze.
W dodatku moje dziecko ostatnio nauczyło się odpowiadać zarówno lekarzowi jak i pedagogom w szkole czy kuratorowi dokładnie to, co oni chcą usłyszeć. A lubi i garnie się tylko do tych od których często coś dostaje lub którzy pozwalają robić mu to co chce.
Ciąża z synem przebiegła prawidłowo (jest pierworodny), poród bez powikłań, nie paliłam i nie piłam w ciąży. Ojciec syna od 7 lat nie mieszka z nami, miał kilka wyroków za znęcanie się nad rodziną (u niego to taka tradycja rodzinna; dziadek bił babcię, a teściu teściową), dwa lata siedział w więzieniu, od tego czasu nie ma z nim kontaktu. W tej chwili rodzina jest od ponad pięciu lat zrekonstruowana, syn do męża zwraca się tato.
Bardzo dziękuję za radę, pozdrawiam serdecznie