Odpowiedz na ten temat

Przepraszam - nie doczytałem (szkoda, że nie robi Pani odstępów w tekście - ja robię). On jednak nie poinformował jednoznacznie o rozstaniu. W takim razie Pani powinna - nie zostawiać mu złudzeń. Reszta - jak wyżej napisałem: Może sobie poradzi, całkiem też możliwe, że nic nie da rady... Tak teraz myślę, że w sytuacji jaką ma, inna kobieta go przecież nie zaakceptuje do stałego związku, więc można jeszcze czekać jak z nim będzie, ale niezbyt długo (ze względu na Pani zegar biologiczny).

To może i kpina jakaś, ten tekst, o relacji seksualnej i nieradzeniu sobie strony męskiej, ale odpowiedź jest łatwa: Honorowy gość z niego, nie dał sobie wleźć szefowi na głowę, a bez źródła utrzymania zostawił wolny wybór tej, która go wybrała - tak to rozumiem: "Jeżeli jestem nieudacznikiem, to nie zasługuję na kobietę, niech znajdzie lepszego, normalnego, a więc nie chcę jej widzieć; musi boleć, ale może przejdzie, trzeba to zakończyć". Namawianie go na jakąś formę kontaktów, wydaje mi się, że pogorszy sprawę - zamiast się wziąć za siebie, na ile jest zdrowy, będzie się gryzył i nic nie zrobi z sobą, mimo że jest młody i mógłby jeszcze (ja już nie). A jak jest chory (ja jestem), to i tak nic nie zrobi, więc tym bardziej bez sensu się z nim zadawać. Może też Pani czekać - może mu się uda. - Kobieta jest tą stroną, która ma prawo wybierać dla siebie, z kim się zwiąże, a także odejść kiedy uzna, że należy to zrobić, bo jak wiadomo

kobiety są cenniejsze w społeczeństwie. Moja Pani asystentka wiedzy, opowiadała, że pytała księdza, kogo mąż powinien ratować - żonę czy dzieci. Odpowiedź była, że żonę. Tłumaczę to sobie tak właśnie: bo kobieta ma rodzić, a to duży trud i wymaga ochrony, żeby przetrwali ludzie jako gatunek, społeczeństwo, państwo. Natomiast mężczyzna może w krótkim czasie zapłodnić wiele kobiet, więc nie są tak ważni - i dlatego też liczą się ci najsprawniejsi i silni, zdolni.
Rozumie Pani? Może Pani teraz odejść; wydaje się jednak niezbyt poukładany, choć mało szczegółów o tej Państwa relacji by to z pewnością stwierdzić; więc - czekać bez informowania o zamiarach, obserwując po zerwaniu bliższego kontaktu. Jeśli sobie poradzi w rozsądnym odstępie czasu i wyrazi chęć dalszej współpracy, to można mając pewność o tym zaangażować się, ale jak napisałem: sytuacja jest wątpliwa i może nie dać rady, a wtedy ze znalezieniem nowego chętnego, mając doświadczenie, wydaje mi się, że nie powinna mieć Pani problemu.

Tak to powinno zawsze wyglądać, a nie jakieś kwękanie o miłości, niech się ludzie obudzą na czym to polega, sprawnie.

Jak sobie radzić, gdy związek odchodzi na boczny tor w powodu problemów partnera?

Witam, mam 28 lat i przestaje sobie radzić emocjonalnie z obecną obecną sytuacją. W głównej mierze chodzi o stosunki z moim chłopakiem. Mam także często stresującą pracę, ale to nie ma takiego znaczenia, jeśli poza nią by się układało. Z M. jesteśmy dopiero kilka mies. razem, ale od początku to było coś innego niż dotychczas mieliśmy i wszystko szybko się toczyło. Było super, każdy widział i mówił, że widać jak strasznie Mu na mnie zależy itd. do czasu jak sytuacja Mu się skomplikowała. Nie dogadywał się z szefem więc pożegnał się. Popierałam Go w tej decyzji. Miał ustalony kierunek w czym chce pracować i tak było, ale trochę trwało zanim znalazł. Skomplikowała się Jego syt. materialna. Wszystko odwróciło się o 180 stopni – wcześniej był niezależny finansowo i nawet bardzo dobrze Mu się wiodło a tu wpadł w dołek finansowy. Chcąc Mu pomóc wzięłam pożyczkę na siebie, bo On nie dostał, bo bez umowy pracuje. Nikt o tym nie wie oprócz nas. Zaczął się przejmować, że musi znaleźć normalną pracę, oddać mi dług i wyszło jeszcze gorzej, bo z nerwów zaczął chorować. Dziennie myśli o swoich problemach, wstyd Mu, że się zadłużył, a z tego wszystkiego oddaliliśmy się od siebie. Obecnie nie widzieliśmy się 3 tyg. bo był znowu chory i chciał odpocząć od problemów. Twierdzi, że ciągle mam do Niego pretensje, ale nie wydaje mi się. Mam o to, że nie chce się widywać, a mi z tym bardzo źle i coraz bardziej to boli. Kiedyś widywaliśmy się prawie codziennie , a teraz nie umie się pozbierać. Staram się Go zrozumieć jak Mu ciężko, ale nie potrafię zrozumieć dlaczego mnie odpycha skoro staram się Mu pomóc?i chyba jako jedyna osoba. Mówiąc Mu że wydaje mi się, że Mu już nie zależy odp, że gdyby nie chciał ze mną być to by mi powiedział. Stwierdził, że „by być ze mną szczęśliwy musi najpierw sam być szczęśliwy” i musi podnieść się z tego dna, by tego nie zepsuć, a że ja tego nie rozumiem. Rozumiem, tylko Jego odpychanie mnie strasznie boli i odbija się na związku; oddala nas od siebie. Nie dało nic jak powiedziałam, że czasem wystarczy, że ta 2 osoba jest i można się przytulić, że tego mi brakuje – Jego odp. że zbyt naciskam.... Nie spotykam się teraz z nikim z znajomych, bo chce unikać pyt. a co z M.? gdzie jest? czy wszystko w porządku? Lista wymówek mi się kończy i nie mam ochoty kłamać. Starczy, że w domu to robię i ciągle „świece” oczami, że wszystko w porządku. Nie chce kończyć tego związku, bo pojawiły się problemy, ale coraz trudniej sobie z tym radzę. Ciągle płacze, źle sypiam, brakuje mi Go by po prostu móc się przytulić.