Odpowiedz na ten temat

Trzeba przede wszystkim wyjść z domu. Spacer dobrze robi także na odchudzanie. Proszę zmieniać nawyki, np. jeść w innym miejscu niż zwykle, budzić się o innej porze itp. Zacząć traktować jedzenie jako coś co jest potrzebne do podtrzymania życia, a nie coś co ma sprawić przyjemność. Problem z otyłością jest wtedy przykry gdy krepuje normalne ruchy, np. jeśli nie możemy się schylić. Zwykła nadwaga to jeszcze nie problem zwłaszcza jeśli piszesz, że udawało ci się zrzucać zbędne kilogramy. Myślę, że ktoś powinien cie ostro opierniczyć i wbić do głowy, że ludzie maja naprawdę wielkie problemy - są nieuleczalnie chorzy, albo nie mogą wyjść z domu bo są przykuci do łóżek. Wyjdź kobieto na zewnątrz i zobacz jaki świat jest piękny. Zycie jest zbyt krótkie żeby użalać się i marnować je w ten sposób. Spróbuj zaakceptować siebie, a jeśli ktoś cię krytykuje za wygląd to go olej. Bo to on ma problem, a nie ty.

Dziękuję za informację.

Proszę zarejestrować się z Powiatowym Urzędzie Pracy i dzieki temu uzyska Pani status osoby bezrobotnej i co za tym idzie zostanie Pani objęta ubezpieczeniem zdrowotnym. Następnie proszę udać się do Poradni Zdrowia Psychicznego i umówić się na wizytę u lekarza psychiatry i psychologa.

Proszę o pomoc

Witam!

Zdecydowałam sie napisać na formu, bo nie potrafię sobie poradzić. Mam 24 lata i odkąd pamiętam mam problemy z masą ciała. Albo się głodzę i ludzie w rezultacie pytają się- czy jestem chora albo obżeram się i wyglądam jak tłusta ohydna spasiona świnia!!! Jak byłam młodsza potrafiłam się chociaż cieszyć z życia w okresach, kiedy byłam szczupła. Teraz jest mi tak wszystko obojętne, że aż nie mogę sobie z tym poradzić. Całe życie walczę z kg. Moja waga jest ponad wszystko. Wiecznie myślę o jedzeniu- co różne ma skutki jak już wcześniej wspomniałam. Jestem już tak zmęczona..... czy ważę 20kg mniej czy więcej czuje się tak samo przegrana, Już mi się niczego nie chce. Teraz mam ten gorszy moment jeżeli chodzi o moja wagę. Przytyłam 10kg od mojej normalnej masy. I chociaż wiem, że wyglądałam już gorzej to i tak czuję się stracona. Zamknęłam się w domu, nie wychodzę od kilku miesięcy. Nie spotykam się ze znajomymi, unikam rodziny. Oprócz domowników- chciał nie chciał. Niby szukam pracy, a tak naprawdę boję wyjść, bo nie chce znowu zostać oceniona. Fiksuje.

Usłyszałam kiedyś, że istnieją ośrodki terapeutyczne. Czy mam szanse dostać się do takiego miejsca? Z kim powinnam się skontaktować. Chciałabym sobie pomóc, ale nie czuję się jeszcze na siłach, zebym miała wyjść na ulicę. Proszę o wskazówkę!

Muszę jeszcze dodać że nie jestem ubezpieczona, ponieważ nie pracuję, a moja mama jest na zasiłku chorobowym, więc z jej strony też nie mogę być ubezpieczona.

Pozdrawiam