Odpowiedz na ten temat

Tak... i będąc z nią, myślałem, co takiej jeszcze odbije. Czy mnie nie wrobi w coś, jak przetrwam te dwa dni przy niej, co ona kombinuje. Taki byłem spięty. Czyli bałem się jej po prostu. Nie było ochoty na to żeby... - jak powinien się czuć zdrowy facet, ale ja nie byłem zdrowy. I kręgosłup mnie bolał. I myślałem, jak wrócę, bo na drugi dzien do pracy, ale co to za praca, co za życie, co ja tam w ogóle robię.
I co dalej? - Nic. Jest coraz gorzej. Chyba mam bardzo uszkodzone dyski. Muszę wziąć Doretę. Sirdalud i Majamil nawet nie działają.
A Pani "Jaaa" drwi ze mnie. Musiałbym przestać tu wchodzić, nie pisać nic, to przestanie, świat powinien zapomnieć, że tu jestem, to nie jest miejsce do tego; gówno kogo obchodzą moje żale, frajer, który sobie nie radzi z prostymi rzeczami - do trzeciej klasy podstawówki, albo w ogóle.
Przypomina się film "To nie jest kraj dla starych ludzi". Jestem już stary. Czasy takich jak ona - nie umiem rozpoznawać zachować ludzi, zwłaszcza z klasy wyższej niż moja. To powinienem siedzieć cicho, zanim zrobią ze mną co i tak będą musieli, co im pasuje.

→youtube.com/watch?v=euuRcAC2LKE

Napisal aga169

Czuje się zagubiona. Ostatnim czasem rozpadła się moja relacja z chłopakiem, mieszkaliśmy ze sobą, razem byliśmy od ponad 2 lat. [...] Ale dało się zauważyć, że nie mógł się pogodzić z tym, że ja mam prace, awansuje, realizuje swoje cele. Na to nałożyło się kilka problemów rodzinnych, lecz nie są to problemy z którymi nie da się wspólnie uporać. Mimo tego wszystkiego zaczął spędzać czas z inną dziewczyną. Coraz częściej zostawałam sama na rzecz tej dziewczyny, kumpli, gier. W pewnym momencie obydwoje nie wytrzymaliśmy. Zaczęły się kłótnie, oczywiście wcześniej też się kłóciliśmy ale zawsze jakoś potrafiliśmy się pogodzić. Ale przez dwa ostatnie tygodnie, nie mal dzień w dzień był kłótnie, wyzwiska etc. Chłopak postanowił to zakończyć. Gdy już było po wszystkim i już w miarę się pozbierałam zadzwonił powiedział, że już wszystko zrozumiał, że musi uporać się ze swoimi problemami i później chciałby się odezwać i spróbować jeszcze raz, bo dopiero teraz zauważył jaka byłam dla niego ważna i że to on to wszystko zepsuł. Pytanie moje jest takie czy taki powrót w ogóle ma sens? Czy jest możliwy powrót i ponowne zaufanie sobie po takich przejściach?

Zagubiona - co to to nie.
Nie mieszkaliśmy ze sobą, tylko dwa razy spotkaliśmy się.
Nie zacząłem spędzać "czas z inną dziewczyną", raczej z paniami na stronach xxx, niekiedy, bo mi ich brakowało przy niej - najwyraźniej, czyli
nie rozumiałem jaka jest dla mnie ważna.
Ale - czy była, no była; ale czy nadal jest...?
I nie mam żadnych kolegów; spytała: "Co byś zrobił przy nich, gdyby chodziło o mnie?" (Gdyby to ją zaczepiali, a nie mnie, moi koledzy z podstawówki) No, bo wiedziała, że co mógłbym zrobić? - No właśnie...

Po co tworzyć coś co nie ma sensu. To tak jak z moją grą na akordeonie - coś bez sensownego, skoro ułomne = irytujące. I z czymkolwiek czego bym próbował się tknąć. A z problemami moimi - nie można się uporać. Ze mną - można, wypada - uciszyć. Zresztą ja ledwo łażę, jestem coraz bardziej chory.
Ułomne... Więc czemu nie pozwolić dla samej przyjemności uczenia się - tak? Tak pisze Susan Cain? Nie tak? No tak przecież. Ale tu nie chodzi o uczenie się, a o przyjemność, a to już nie takie dozwolone - być musi... Szarpie reputację, albowiem, tym, którzy tę przyjemność dla zmysłów, wpływanie na emocje "Uczucia", woleliby zawłaszczyć dla siebie.

A Ty - Autorko tematu...? - Dla kogo swoje zdolności przeznaczyć byś chciała przeznaczyć?

Ale mnie już boli tak, że jak głębszy oddech, to chcę się przytrzymać blatu. Niepotrzebnie dźwigałem to łóżko.

Wszystko jest możliwe, pytanie tylko, czego pragniesz. I czy decyzja, którą podejmiesz, nie będzie cię gnębiła do końca życia. Tzn. jeśli zdecydujesz się teraz odrzucić chłopaka i skreślić go ze swojego życia, to czy nie będziesz się zawsze zastanawiała "co by było gdyby". Jeśli zaś dasz mu drugą szansę, to jeśli coś nie wyjdzie możecie się zawsze rozstać, już na dobre, i iść dalej oddzielnie. Więc się zastanów, czego pragniesz, czy chcesz spróbować ponownie, bo jak teraz odmówisz to może drugiej szansy już nie być.

Dać mu kolejną szanse?

Cześć,

Czuje się zagubiona. Ostatnim czasem rozpadła się moja relacja z chłopakiem, mieszkaliśmy ze sobą, razem byliśmy od ponad 2 lat. Jakiś czas temu mój panter stracił prace i postanowił zmienić zawód i nauczyć się sam od podstaw wszystkiego. Założył sobie krótki okres realizacji tego planu (3 miesiące na naukę od podstaw programowania w języku Java). Niestety ten plan się nie powiódł. Z mojej strony zawsze mógł liczyć na wsparcie i pomoc w miarę możliwości. Niestety nie jestem osobą zbyt wylewną jeśli chodzi o uczucia, wolę czyny/ gesty niż słowa. Ale dało się zauważyć, że nie mógł się pogodzić z tym, że ja mam prace, awansuje, realizuje swoje cele. Na to nałożyło się kilka problemów rodzinnych, lecz nie są to problemy z którymi nie da się wspólnie uporać. Mimo tego wszystkiego zaczął spędzać czas z inną dziewczyną. Coraz częściej zostawałam sama na rzecz tej dziewczyny, kumpli, gier. W pewnym momencie obydwoje nie wytrzymaliśmy. Zaczęły się kłótnie, oczywiście wcześniej też się kłóciliśmy ale zawsze jakoś potrafiliśmy się pogodzić. Ale przez dwa ostatnie tygodnie, nie mal dzień w dzień był kłótnie, wyzwiska etc. Chłopak postanowił to zakończyć. Gdy już było po wszystkim i już w miarę się pozbierałam zadzwonił powiedział, że już wszystko zrozumiał, że musi uporać się ze swoimi problemami i później chciałby się odezwać i spróbować jeszcze raz, bo dopiero teraz zauważył jaka byłam dla niego ważna i że to on to wszystko zepsuł. Pytanie moje jest takie czy taki powrót w ogóle ma sens? Czy jest możliwy powrót i ponowne zaufanie sobie po takich przejściach?

Pozdrawiam,
Aga