Temat: Czy wszystko ze mną w porządku?

Witam serdecznie,
mam 20 lat, jestem kobietą.
Zawsze byłam osobą raczej spokojną, jestem typem domatorki. Ostatnio jednak wychodzę z domu tylko w sytuacji, kiedy jest to naprawdę konieczne, bywają nawet dni, kiedy odczuwam stres i niepokój, niemal fizyczny ból, kiedy muszę wyjść z domu. Denerwują mnie spojrzenia ludzi, chciałabym, aby ulice były puste, aby nikt nie musiał na mnie patrzeć. Często drażni mnie światło.Oczywiście nie zawsze jest tak, czasami moje wyjścia z domu są jedynie owiane atmosferą pewnego dyskomfortu, ale jak wyżej wspomniałam-nie pamiętam już takiego swobodnego wyjścia, np na spacer, dla własnej przyjemności. Dodam, że mam bardzo niską samoocenę i brak poczucia własnej wartości, bardzo rzadko czuję się atrakcyjnie, choć paradoksalnie nigdy nie narzekałam na brak zainteresowania ze strony mężczyzn, więc raczej siedzi to w mojej głowie. Moja niska samoocena pogłębia się coraz bardziej, odkąd nie mogę znaleźć pracy, tj od jakichś 8 miesięcy. Czasami czuję potrzebę bliskości, poznania kogoś, ale naraz nachodzą mnie myśli, że jestem osobą nudną i nieatrakcyjną, że i tak nic mi się nie uda. Podobnie z pracą, wydaje mi się, że niczego już nie znajdę, jestem tylko ciężarem dla rodziców, że zaczną się mnie wstydzić, że mają taką niezaradną córkę.
Ponad to, często kreuję sobie we własnych wyobrażeniach inny świat, wyobrażam sobie, że jestem kimś innym, że żyję lepszym życiem, czasami kreuję sobie taki świat kilka dni, po czym jest kilka dni przerwy, zajmuję swoje myśli rzeczami bardziej doczesnymi, związanymi ze studiami i ponownie nachodzą mnie różne myśli, czasami spisuję coś na kartkach, wiem, że to idiotyczne, tłumaczę to tym, że nie pracuję, mam sporo wolnego czasu i stąd te myśli.
Dodam, że kilka lat temu(jakieś 7-8) cierpiałam na natręctwa myślowe, które jednak ustąpiły, mimo, że nie konsultowałam się z psychologiem czy też psychiatrą. Głównie było to liczenie, strach przed tym, że mogłabym skrzywdzić najbliższych. W tym samym czasie, 'słyszałam' też jakby męski, ironiczny głos przed snem, wydawało mi się, że byłam opętana. Trochę wcześniej wydawało mi się, że rodzice zainstalowali w domu kamery, ale to pewnie był efekt dziecięcej wyobraźni :-) Do dnia dzisiejszego natręctwa ani głosy nie powróciły, jedynie kilka miesięcy temu, ale w małym natężeniu, uporałam się.

PS. W 'Teście depresji Becka' uzyskałam wynik 30pkt, ale nie sądzę, abym mogła mieć depresję.

Dziękuję za poświęcony czas i proszę o opinię, czy moje zachowanie mieści się w granicach normy? Czy powinnam się niepokoić?

Pozdrawiam,
Aleksandra.

Witam.
Wydaje się że ma Pani nie wyleczoną nerwice natręctw,jak również niektóre objawy mogą wskazywać na zaburzenia depresyjne.Nikt raczej nie stara się dopuścić myśli że może mieć depresję,a takie samo wykazywanie na podstawie testów,raczej nie prowadzi do wyciągania właściwych wniosków.Te testy są raczej odpowiednie dla psychologów,osób zawodowo zajmujących się tymi problemami.Pani problemy można podciągnąć pod zaburzenia osobowości unikowej.

"zaburzenie osobowości, w którym na pierwszy plan wysuwają się trudności w kontaktach społecznych i unikanie ich (skrajna introwersja), mimo dążenia do bycia akceptowanym i pragnienia relacji interpersonalnych oraz zaniżona nieprawidłowa samoocena"
"Osoby dotknięte tym zaburzeniem wykazują chroniczną postawę unikającą wobec ludzi, ryzykownych sytuacji i wyzwań, popadają w społeczną izolację" - cytaty z Wikipedii dotyczące tych zaburzeń.

Do tego można dołożyć,poczucie nieatrakcyjności indywidualnej,niechęć do wchodzenia w związki,ograniczony styl życia.

Przyczyną takiego stanu,mogą być m.in.rzeżycia z dzieciństwa lub obecna sytuacja,bezowocne poszukiwania pracy.
To że sobie układamy w myślach jak ma wyglądać nasz świat i gdzie jest nasze miejsce w tym świecie,to jak najbardziej normalna sytuacja.Niepokojące są jednak te natręctwa myśli czy jakby głosy,sprawiające niepokój psychiczny.Nie wiadomo jak tez rozumieć to że:"strach przed tym że mogłabym skrzywdzić najbliższych".Wszystko to skłania jednak do rozważenia wizyty przynajmniej u psychologa i szczerej rozmowy,ukazującej problemy.Być może mogłaby odnieść dobry skutek jakaś terapia np.behawioralno - poznawcza,pod okiem psychologa,gdzie próbuje się wniknąć w źródła własnych problemów,niezdrowych emocji,własna analiza zachowań,oraz stosunek do tych problemów i zaradzenie, by własną logiką myślenia, ustosunkować się do nich,by na przyszłość ich unikać, lub w prosty sposób z nich szybko wychodzić.Czasem potrzebne jest wsparcie farmakologiczne,ale o tym musiałby zadecydować psychiatra.
Decyzja oczywiście należy do Pani,i proszę tego nie traktować jako diagnozę,tylko zwykłe wnioski czysto hipotetyczne.
Pozdrawiam.
"Stały bywalec"