Temat: Ciężkie przeżycia o

Dzień dobry. Mam na imię Wktoria. 3 lata temu stwierdzono u mnie depresje ,która była wywołana brakiem zrozumienia w domu,znrcaniem się psychicznym matki na mnie i braku możności poradzenia sobie z prproblemam i ogrooomy stres i strach przed wszystkim.Cięlam sie na rekach i.to mi w jakiś sposób pomagało. Dziś mam 19 lat czuje się lepiej może tez dlatego ze od roku mam wspaniałego chłopaka. Przez 8 miesięcy zylismy na odległość ja w Polsce,on w Norwegii gdzie mieszka. Tak się stało ze wyrwał mnie ze szponów matki i zabrał mnie tutaj. Mieszkam z nim od miesiąca. On pracuje ,ja siedze w domu. I to jest najgorsze. Spadło na mnie tak dużo,przeprowadzka ,nowy świat ,nowi ludzie,nowy język.. Wiadomo ze nie będę siedzieć tu bez pracy,wiec rodzice chłopaka szukają mi jakieś pracy gdzie norweski będzie zbędny,niestety tutaj wszyscy mówią po angielsku a mój angielski nie jest taki piękny.. Rodzice chłopaka mysla ze znam ang bo słyszeli jak rozmawiam ale tlunaczylam im ze to zbyt malo.. Wiem ze poprzez rozmowę mogę się nauczyć języka ale ja się boje otworzyć buzi przed ludźmi i badać kaleczonym angielskim, boje się ze będę mówić źle .. I znowu ktoś zacznie mnie krytykować jak w domu. Dodatkowo kiedy siedze tak sama w domu ucze się norweskiego który jest bardzo trudny.. Moje mysi kłębia sir wokół wszystkiego. Boje się ze zawiode chłopaka i jego rodziców.. Ze nie będę miała pracy lub sobie nie poradze w niej,nie dogadam sir z nikim.. Najgorsze jest to ze kiedy w domu czegoś brakuje jak nie pójdę sama do sklepu bo się nie dogadam,wiem ze muszę próbować ale jak? Dla kogoś postronnego ten problem to nie problem.. Ale to dla mnie ogromny stres, ogromne przeżycie.. Zaczynam miec znów mysli samobójcze mimo ze mam obok cudownego chłopaka. Mowie mu o wszystkim ,stara się mnie zrozumieć.. Ale on juz ma prace ,dom,zna język.. Nie wiem jak sobie radzić.. Proszę o mała rade. Nie chce aby choroba wróciła

Skoro temat podbity, to spróbuję napisać.
Moja Norwegia jest tu.
Przypomniałem sobie tytuł filmu. Tam chyba tak nie jest. ...Północny las z dramatu Ibsena.

Ten temat to prowokacja... - ten tak.
W sensie, że ja też mam lęki, ale to jest fobia społeczna... przed miastem. Już jestem zmęczony 20:01.

Ten świat tak ma, a nie chcę się z tym pogodzić (neurotyk..?), że przymus edukacji, podnoszenia poprzeczki... Dziewiętnaście lat - nie wiem jak to jest u kobiet, czy też taka burza hormonów. Ja ten czas wspominam jako początek choroby i stres. Nie czas szukania drogi życia.
Wojsko, groźba... Jak trafić do jednostki, a potem wrócić cało do domu... brak telefonu - jak żyją ludzie w mieście... Ciężko mi pisać o tym.

Pani doktor słusznie powiedziała, że ludzie się poznają, a potem dochodzą do wniosku, że nie pasują do siebie. Moja pani podobała mi się - ale czułem, że to bez sensu, bo co tak naprawdę mi się podoba, co jest w niej piękne, pociągające? - Miasto, tęsknota za utraconą młodością? Marzenia. Odraczanie spełnienia (w seksie?) ze względu na potrzeby materialne i prestiż. Kolejny absurd, któremu ulegają słabsi, czyli ja. Silniejsi się nie przejmują, przechodzą to chyba wcześniej - i stać ich na pasje, a nie urojenia;
potem łączą się w pary dla pomnażania dóbr - też materialnych, przywilejów. Intelektualnie nie mając kompleksów.
Oraz, że ten stan braku, może trwać całe życie. Już nie jest to to co jesienią 2014, kawałek czasu w końcu i więcej dociera, czego nie widziałem.
Już mogę iść spać, czuję, ale jeszcze za jasno, za oknem ktoś kosi kosiarką. Najdłuższy dzień w roku.