Hej. Zacznijmy od tego, że mam 14 lat. Mój problem jest dosyć dziwny i prosze o wyrozumiałość. Mój tata ma dziwny charakter, przy każdej mojej porażce przezywa mnie od nieudaczników, że będe zamiatać ulice itp. Z mamą jest podobnie, ale jednak inaczej. Czasami normalnie ze mną rozmawia, a innym razem po mnie wrzeszczy i wytyka mi dosłownie wszystko. A bo to "pobrudziłaś bluzke", a to "jak można tego nie umieć". No właśnie szkoła, tutaj też jest problem. Ucze się dosyć przeciętnie, jednak z angielskiego idzie mi wyśmienicie, no ale według rodziców nie wyżyje z jednego języka więc każą mi się uczyć niemieckiego, którego nienawidzę - mam do niego jakąś zraze. Mam starszą siostre i brata. Siostra została wyróżniona wzorową uczennicą na koniec gimnazjum. Od 6 klasy wszyscy nauczyciele oczekują ode mnie zbyt wiele. Na koniec roku pytanie od każdego nauczyciela "masz w tym roku pasek?", miałam już zabrać rzeczy i wybiec z klasy, ale sie powstrzymywałam. Poprostu nienawidziłam jak porównywali mnie do niej. Ja i ona mamy podobne imiona i czasami zdarzy sie, że powiedzą do mnie imieniem siostry. Wracając... potrafie bezproblemowo kazać komuś coś z robić z korzyścią dla mnie. Ogólnie bardzo dużo kłamie, rodziców, nauczycieli czy koleżanki - wszystkich. Jeśli komuś powiem o kilka słów za dużo, nie czuje żalu. Mam dobre relacje z rówieśnikami, jeśli ktoś sobie do mnie zaczyna to zaczynam być agresywna i chamska w stosunku do niego. Za moich młodych lat moi rodzice stosowali kary cielesne, czy to pasem czy kablem czy nawet kijem - co było pod ręką. Jednak w wieku 13 lat udało mi się bronić i bronie sie do dzisiaj. Mam nietypowe zainteresowania - manga, anime, rysowanie, gry komputerowe, hodowla małej egzotyki. Jednak nie widzę mojej przyszłości. Przez rok borykam sie z depresją, może wydawać sie to dziecinne, ale jednak zaczynałam się w tedy obwiniać za śmierć moich dwóch papużek. Kolejne epitety od rodziców pogarszały sprawe. Doszło do tego samookaleczanie się całe pocięte ramiona i uda. Liczne kompleksy. Pojawiły sie wizje mojej śmierci i plany - jak to zrobić, co będzie bezbolesne. Ciężko mi już było. Jednak po jakimś czasie zaczęły mi doskwierać dziwne uczucia. Sport w telewizji stał się dla mnie nudny i taki przewidywalny, przestałam chodzić do kościoła, od tamtego czasu w nic nie wierzyłam - wydawało mi sie to bezsensowne, zaczęły do mnie docierać całe uczucia które w sobie kryłam przez kilka lat. Mój umysł się zmienił. Ja się zmieniłam. Jak chodzę ciemnymi uliczkami, na siłę powstrzymuje sie przed wyjęciem noża z plecaka. Odczuwam ogromne podniecenie wyobrażając sobie noż zatapiający się w zwłokach mojej ofiary. Chcę poczuć tą ulgę i ulżyć cierpieniom. Jest jakiś sposób aby sibie ulżyć oprócz zabójstwa albo samobójstwa? I podkreślam. Nie mam zamiaru udawać sie do psychologa, uzna mnie zapewne za wariatke, a nie chce żeby rodzice dowiedzieli się o moim problemie
Edytuj Post
